تنگی مجرای ادراری (پیشابراه)
همه تنگی ها در اثر آسیب به لایه پوشاننده مجرای ادراری (پیشابراه) یا بافت اسفنجی زیرین آن و در نهایت تغییر ماهیت بافت آسیب دیده و تشکیل فیبروز در طی فرآیند ترمیم رخ می دهد (شکل ۱). آسیب های کوچک بافت پوششی مجرای ادراری (پیشابراه) باعث خروج ادرار به بافت اسفنجی و بروز واکنش های فیبروتیک درون بافت اسفنجی می شود. در زمان آسیب این فیبروز می تواند بدون علامت باشد ولی با گذشت زمان و بتدریج قطر داخلی مجرای ادراری (پیشابراه) باریک شده و منجر به علائم ادراری انسدادی می شود.
تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) حدود ۵۰۰۰ ویزیت بیمارستانی و یک و نیم میلیون ویزیت در مطب را در هر سال در آمریکا شامل می شود. اگرچه آماری در ایران در این مورد موجود نمی باشد ولی میزان بروز و شیوع آن در ایران نیز زیاد و قابل ملاحظه است. تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) تاثیر قابل ملاحظه ای در کیفیت زندگی دارد، و می تواند منجر به عفونت ادراری، سنگ مثانه، آسیب عضلات و اعصاب مثانه، ایجاد فیستول، انتشار عفونت به خون و دیگر اعضای بدن (sepsis)، و در نهایت نارسایی کلیه شود. سیر طبیعی تنگی مجرای ادراری (پیشابراه) در بیماران درمان نشده به گونه ایست که می تواند با عوارض زیادی همراه باشد. عوارض تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) در جدول زیر آمده است:
میزان بروز تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) بین ۲۰۰ تا ۱۲۰۰ مورد در هر ۱۰۰ هزار نفر تخمین زده شده است و این میزان بروز در افراد بالای ۵۵ سال بطور چشمگیری افزایش می یابد. هزینه ای که این بیماری به سیستم سلامت کشور وارد می کند قابل توجه است بطوریکه هزینه ی سالیانه تحمیل شده به دلیل تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) در کشور آمریکا در سال ۲۰۰۰ حدود ۱۹۱ میلیون دلار تخمین زده شده است.
تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) به دو نوع تقسیم می شوند:
- تنگی های بخش قدامی (انتهایی)
- تنگی های بخش خلفی (ابتدایی) مجرای ادراری (پیشابراه).
تنگی های بخش قدامی مجرای ادراری (پیشابراه) عموما ناشی از عفوونت مثل عفونت های ناشی از گونوره (سوزاک)، التهاب مجرای ادراری (پیشابراه) مثل ابتلا به بیماری لیکن اسکلروزیس یا BXO، ضربه به آلت تناسلی، ضربه به زیر کیسه بیضه (ناحیه پرینه یا نشیمنگاه که حد فاصل مقعد و کیسه بیضه می باشد و به آن آسیب زین اسبی نیز می گویند)، و سابقه جراحی قبلی هیپوسپادیاس می باشد.
درحالی که تنگی های بخش خلفی مجرای ادراری (پیشابراه) معمولا به دنبال سوند گذاری، تابیدن اشعه به ناحیه لگن، رادیکال پروستاتکتومی یا دیگر جراحی های پروستات، و آسیب های ناشی از ضربه به لگن بویژه شکستگی لگن بدنبال تصادف یا سقوط از ارتفاع ایجاد می باشد. گاهی اوقات علت تنگی مادرزادی بوده و یا اینکه علت مشخصی برای آن پیدا نمی شود.
تشخیص و ارزیابی تنگی مجرای ادراری (پیشابراه)
علائم تنگی مجرای ادراری (پیشابراه) شامل زور زدن حین ادرار کردن، عدم تخلیه کامل ادرار، جریان ادرار ضعیف، و همچنین سابقه عفونت های ادراری مکرر و ادرار خونی می باشد.
عکس رنگی از مجرای ادراری (پیشابراه) و مثانه می تواند محل، طول و شدت تنگی را مشخص کند بطوری که در عکس رنگی تنگی بصورت باریک شدن قطر داخلی مجرای ادراری (پیشابراه) در محل تنگی و متسع بودن مجرای ادراری (پیشابراه) قبل از تنگی دیده می شود. برای تشخیص از سیستوسکوپی (روشی که در آن با دستگاهی که به آن سیستوسکوپ می گویند مجرای ادراری (پیشابراه) و مثانه با نگاه و دید مستقیم دیده می شود) نیز استفاده می شود.
درمان تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) به روش متسع کردن (Urethral dilation)
روش های متعددی برای اتساع تنگی مجرای ادراری (پیشابراه) وجود دارد مثل بالون زدن، استفاده از سوندهای فلزی مخصوص این کار، یا اتساع تنگی بوسیله سوند و توسط خود بیمار.
درمان تنگی های مجرای ادراری (پیشابراه) به روش بریدن تنگی (Internal urethrotomy)
بریدن تنگی زیر دید مستقیم (یورتروتومی) بوسیله تیغ مخصوصی که از داخل سیستوسکوپ عبور می کند انجام می شود و بعد از آن برای چند روز سوند تعبیه می شود. در مقایسه ای که بین دو روش متسع کردن و بریدن تنگی زیر دید مستقیم (یورتروتومی) از نظر میزان موفقیت و میزان عود مجدد تنگی انجام شده تفاوتی دیده نشده است.
در کل میزان موفقیت درمانی با این روش حدود ۲۰% تا ۳۰% تخمین زده می شود لذا بعضی ارولوژیست ها سوند زدن توسط خود بیمار بعد از برش با تیغ را به منظور کاهش میزان عود توضیه می کنند. اما در بعضی مطالعات دیگر دیده شده که نه تنها سوند زدن توسط خود بیمار بعد از برش با تیغ (یورتروتومی) باعث کاهش میزان عود نمی شود بلکه می تواند باعث بروز عوارض دراز مدت قابل توجه و درنهایت خودداری مریض از ادامه این کار شود. هرچه طول تنگی بیشتر باشد احتمال عود نیز بیشتر است.
عواملی که باعث افزایش میزان عود می شوند عبارتند از: سابقه یورتروتومی قبلی، تنگی های بیش از ۲ سانتیمتر، وجود تنگی های متعدد، وجود عفونت ادراری در هنگام یورتروتومی، وجود تنگی در ناحیه مجرای پنایل (بخشی از مجرای ادراری که در داخل آلت تناسلی قرار دارد) و تنگی مجرای ادراری در ناحیه اسفنکتری(مجرای ممبرانوس)، و تنگی هایی که همراه با فیبروز وسیع در بافت اسفنجی اطراف مجرای ادراری (پیشابراه) می باشد. موارد فوق به پزشک کمک می کند تا بیمارانی که مناسب این روش درمانی هستند را به درستی انتخاب کند.
